Gün neşeli başlamadı belki... koşup hastane kapılarında bir yandan ananemi bi yandan kuzenimi acile yetiştirmek hastanede ziyaret etmek bir yorgunluk ve üzüntü hali zaten yaşattı...
Bunların yanında bir de geçmişten gelenler var ki evlere şenlik. kısacası yine zor ve yorucu bir gündü. ama tutunacak, motive olacak bir dalım vardı. Hayatın kendisiyle muhataptım ben. Her zamanki gibi karamsarlıktan aydınlığa çıkarmasını bekliyordum hayatın. özellikle bu zor günde. hayata bir şey belli etmemelisin o seni mutlu gördükçe mutlu olur mutsuz gördükçe üzülür çünkü. ancak hayat cevap vermiyordu bana... uyuyakalmıştır, dünya işleri sonuçta gecesi gündüzüne karışmıştır. ancak hava karardı yine ses yok hayattan. gün bitti...
Hayat kendisine bir not iliştirmişti... Yine kendi hatalarım, kendi sorumsuzluğumun eseriydi belki ancak hayatın veridği mesaj kesindi... Parmaklarının arasından gidecekti...
Hayata dört elle sarılmak nedir bilir misiniz? tüm motivasyonunuzun hayat olduğunu, çünkü sizi en iyi tanıyan her şeyinizi bilenin hayat olduğunu söz konusu edersek... Sonuç gayet açık, hayatın gidişi size ne ifade eder?
Kanım çekiliyor sanki... Tansiyonum düşer gibi... Başım ağrıyor, hava kan gibi ağır sanki boğuyor soluk aldıkça... ellerim ağırlaşıyor...
kaldıramıyorum kendimi...
Gidip yüzümü yıkamalıyım... Umarım ayakta kalabilirim...
Ensemdeki sıcak nefesini hissediyorum o karanlığın... beni köşeye sıkıştırdı ve üzerime çökmeyi bekliyor...
Direneceğim ve hayata karşı asla bilerek sorumsuzluk yapmadığımı göstereceğim... o karanlık ensemde hissettirse de kendini yakalayamayacak... Umarım...
Haber alınamadığı takdirde arayanım soran da olmazsa karanlık galip gelmiş demektir... Arayıp da ulaşamayan olursa bir insanın üzerine karanalığın düştüğü yerlerde bulacaklardır normal olarak... Tekrar ve zorla o karanlığın insanın üzerindne çabalarla çekilmeye çalışıldığı yerlerde...
Şimdi gidiyorum, karanlık ensemde... onunla mücadele edicem hayatımı benden almaması için... gerekirse hayat için kendimi feda edeceğim... ama hayatı alamayacak...
Yorgunluk üstüme çökmeye başladı... ellerimin titremesi artıyor... kalp atışlarım hızlandı... şu anda çift görüyor gözlerim...
Şimdilik hoşçakal günlük... Ve beni arayanlara şunu söyle: "hayatı için karanlıkla mücadele ediyor." ve şunu da bil uzun süre ulaşılamazsam...
Neyse...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder